eISSN: 1897-4317
ISSN: 1895-5770
Gastroenterology Review/Przegląd Gastroenterologiczny
Bieżący numer Archiwum Artykuły zaakceptowane O czasopiśmie Rada naukowa Bazy indeksacyjne Prenumerata Kontakt Zasady publikacji prac Opłaty publikacyjne
Panel Redakcyjny
Zgłaszanie i recenzowanie prac online
NOWOŚĆ
Portal dla gastroenterologów!
www.egastroenterologia.pl
SCImago Journal & Country Rank
2/2009
vol. 4
 
Poleć ten artykuł:
Udostępnij:
Artykuł przeglądowy

Lanzul – jedenaście lat po wprowadzeniu na polski rynek farmaceutyczny

Antoni Gabryelewicz

Przegląd Gastroenterologiczny 2009; 4 (2): 71–73
Data publikacji online: 2009/04/09
Plik artykułu:
Pobierz cytowanie
 
 

Wykazanie przez Williamsa Prouta w 1824 r. obecności kwasu solnego w soku żołądkowym było momentem przełomowym w klinicznym podejściu do etiologii i leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Postępowanie lekarskie w tych jednostkach chorobowych polegało na dążeniu do zwalczania nadkwasoty i zapobieganiu jej występowania.
Wykrycie przez Blacka i wsp. [1] w 1972 r. antagonistów receptora histaminowego H2 błony śluzowej żołądka miało decydujący wpływ na leczenie dolegliwości zależnych od nadmiernego wydzielania kwasu solnego, natomiast preparat farmaceutyczny – ranitydyna – znalazł powszechne zastosowanie w terapii wrzodu żołądka i dwunastnicy.
Następnym milowym krokiem wyjaśniającym mechanizm kontroli wydzielania kwasu solnego było wykazanie przez Sachsa i wsp. [2] obecności pomp protonowych w ścianie kanalików komórek okładzinowych błony śluzowej żołądka w tzw. przestrzeni kwaśnej (acidic space). Ruszyła na skalę przemysłową produkcja inhibitorów wymienionych pomp (IPP), które szybko znalazły powszechne zastosowanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy na świecie.
Odkrycie obecności bakterii Helicobacter pylori w błonie śluzowej żołądka przez Marshala i Warrena (1983 r.) nie zmniejszyło zastosowania IPP w leczeniu choroby wrzodowej, a wręcz stało się standardem w postępowaniu eradykacyjnym tej bakterii.
Do rodziny IPP dołączyły preparaty – lanzoprazole, a wśród nich Lanzul. Efekt hamujący wydzielanie kwasu solnego w żołądku przez lanzoprazol oraz czas gojenia wrzodów żołądka i dwunastnicy w porównaniu z efektem uzyskanym po zastosowaniu omeprazolu, pantoprazolu i esomeprazolu przedstawiono w tab. I i II.
W 1997 r. podczas III Rzeszowskich Dni Gastroenterologii przedstawiono po raz pierwszy wyniki przeprowadzonego w Polsce wieloośrodkowego badania klinicznego na temat Lanzul w leczeniu wrzodu dwunastnicy i eradykacji Helicobacter pylori – wyniki wstępne. Dwa lata później ci sami badacze w Gastroenterologii Polskiej opublikowali artykuł zatytułowany: Wieloośrodkowe badania skuteczności i bezpieczeństwa leczenia lanzoprazolem, klarytromycyną i amoksycyliną wrzodu dwunastnicy u pacjentów z infekcją Helicobacter pylori [5].
Były to pierwsze w Polsce wieloośrodkowe badania kliniczne dotyczące efektów stosowania leków z grupy IPP, a mianowicie Lanzulu. Uczestniczyło w nim 5 ośrodków. Obserwacje przeprowadzono w grupie 119 pacjentów z rozpoznaniem endoskopowym wrzodu dwunastnicy i potwierdzoną współistniejącą infekcją H. pylori testem oddechowym lub ureazowym. Przez 7 dni stosowano Lanzul w dawce 30 mg raz dziennie, klarytromycynę (500 mg) i amoksycylinę (1000 mg) 2 razy dziennie. W drugiej grupie chorych po 7 dniach identycznego leczenia dodatkowo przez tydzień podawano tylko Lanzul w dawce 30 mg przed snem. Typowe badania kontrolne wykonano po 6 tyg. oraz 6 i 12 mies. od momentu rozpoczęcia leczenia. Wygojenie niszy wrzodowej wykazano u 93,7, 96,7 oraz 98,7% pacjentów odpowiednio po 6 tyg., 6 i 12 mies. obserwacji. Nie stwierdzono istotnych różnic wyników leczenia między dwoma grupami pacjentów.
Eradykację H. pylori uzyskano w tym samym czasie odpowiednio u 83,9, 88,2 i 88,8% badanych. Po 12-miesięcznej obserwacji nawrót wrzodu odnotowano u 4,17%, natomiast reinfekcję u 12,5% chorych.
Podczas leczenia 21 pacjentów zgłosiło objawy niepożądane o małym nasileniu, takie jak: biegunka, bóle głowy, zaburzenia smaku, wysypka na skórze, które nie spowodowały przerwania leczenia.
Wyniki przemawiały za dużą skutecznością leczenia wrzodu dwunastnicy za pomocą terapii trójlekowej, w której IPP był Lanzul. Na podkreślenie zasługuje mała liczba nawrotów choroby po roku od zaprzestania leczenia.
Nie wykazano istotnego wpływu na wyniki leczenia przedłużonego stosowania Lanzulu przez 7 dni po zakończeniu terapii trójlekowej (eradykacyjnej).
Opublikowane dane odnośnie do skuteczności leczenia wrzodu dwunastnicy za pomocą Lanzulu były podstawą/uzasadnieniem do szerokiego stosowania preparatu w codziennej praktyce klinicznej. Niewątpliwe znaczenie miała stosunkowo mała cena leku, co zapoczątkowało w Polsce niezwykle korzystne – z punktu widzenia pacjentów – obniżenie ceny wszystkich stosowanych IPP.
Praca z 2006 r. autorstwa Linke i wsp. [6] dotycząca skuteczności Lanzulu w chorobie refluksowej przełyku (gastroesophageal reflux disease – GERD) przyczyniła się do dalszego rozszerzenia wskazań do stosowania tego leku w przypadku chorych gastrologicznych. Do badań zakwalifikowano 43 chorych, u których poza typowymi objawami klinicznymi GERD rozpoznano endoskopowe zmiany zapalne błony śluzowej przełyku w stadium A lub B wg kwalifikacji z Los Angeles. U pacjentów z nasilonymi objawami GERD zastosowano Lanzul w dawce 30 mg raz dziennie rano 40 min przed śniadaniem przez 4 tyg. Gdy po tym czasie nie uzyskano zadowalającej poprawy klinicznej, leczenie przedłużano o dalsze 4 tyg. (u 9 pacjentów).
Chorych, którzy zgłaszali wyraźną poprawę kliniczną, a endoskopowo stwierdzono zmniejszenie stanu zapalnego błony śluzowej przełyku, zakwalifikowano do dalszej terapii Lanzulem w dawce 15 mg raz dziennie przez następne 6 mies.
Po 4 tyg. leczenia w 77,9% przypadków uzyskano dużą poprawę kliniczną i endoskopową zmian zapalnych błony śluzowej przełyku, natomiast po 6 mies. pozytywny efekt terapii odnotowano u 95,1% pacjentów. Autorzy publikacji zwracają uwagę na szybkie ustąpienie dolegliwości dyspeptycznych i szybką poprawę jakości życia. Szczegółowy opis wyników leczenia GERD za pomocą Lanzulu podali Linke i wsp. [6].
Zarówno w obserwacjach Gabryelewicza i wsp. [5] oraz Linke i wsp. [6] zaobserwowano takie same objawy uboczne/niepożądane, jakie wystąpiły u części pacjentów leczonych Lanzulem. Były to głównie biegunka i bóle głowy. Stopień nasilenia tych dolegliwości nie spowodował przerwania kuracji u żadnego chorego.
Dobre wyniki przeprowadzonych w Polsce dwóch wieloośrodkowych badań klinicznych dotyczących leczenia choroby wrzodowej i GERD za pomocą Lanzulu, brak zarejestrowanych istotnych działań ubocznych oraz przedstawione w tab. I i II efekty antywydzielnicze i kliniczne lanzoprazolu uzyskane w międzynarodowych badaniach wieloośrodkowych [3, 7] pozwalają stwierdzić, że jest to lek, który spełnił oczekiwania zarówno lekarzy, jak i pacjentów w omawianym przedziale czasowym.
Lanzul należy do grupy IPP uznanych przez Grupę Roboczą Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii za leki podstawowe w terapii choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, GERD oraz w stanach nadmiernego wydzielania kwasu solnego [8, 9].
Piśmiennictwo
1. Black JW, Duncan WA, Durant CJ, et al. Definition and antagonism of histamine H2-receptors. Nature 1972; 236: 385-90.
2. Sachs G, Shin JM, Briving C, et al. The pharmacology of the gastric acid pump: The H+, K+-ATPase. Ann Rev Pharmacol Toxicol 1995; 35: 277-305.
3. Kirchheiner J, Glatt S, Fuhr U, et al. Relative potency of proton-pump inhibitors – comparison of effects on intragastric pH. Eur J Clin Pharmacol 2000; 1: 19-31.
4. Abbreviated Drug Class Review: Proton Pump Inhibitors http//www.fda.gov/oder/approval/index.htm/.
5. Gabryelewicz A, Czajkowski A, Skrodzka D i wsp. Wieloośrodkowe badania skuteczności i bezpieczeństwa leczenia lanzoprazolem, klarytromycyną i amoksycyliną wrzodu dwunastnicy u pacjentów z infekcją Helicobacter pylori. Gastroenterol Pol 1999; 6: 349-54.
6. Linke K, Klincewicz H, Grzymisławski M i wsp. Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo leczenia preparatem Lanzul w kapsułkach pacjentów z chorobą refluksową przełyku. Medycyna po Dyplomie 2006; 1-7.
7. Dąbrowski A. Inhibitory pompy protonowej w leczeniu chorób zależnych od wydzielania kwasu solnego. Terapia 2009; 2: 1-6.
8. Grupa Robocza Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Wytyczne Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii: Choroba refluksowa przełyku. Gastroenterol Pol 2005; 12: 313-9.
9. Danuta Celińska-Cedro, Danuta Dzierżanowska, Elżbieta Rożynek, Jerzy Socha. Ustalenia Grupy Roboczej PTG-E dotyczące postępowania w zakażeniu Helicobacter pylori – consensus 2008. Gastroenterol Pol 2008; 15: 323-31.
Copyright: © 2009 Termedia Sp. z o. o. This is an Open Access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/), allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.